Ik ben verhuisd!

Vanaf april 2013 verschijnen nieuwe berichten op deze site:

Some Notes...on Music and More

Ik hoop je daar te zien!

Verkeerd begrepen liefdesliedjes

De liefde wordt het meest bezongen: verliefd zijn, bij elkaar zijn, elkaar missen of nooit meer willen zien. Niet iedereen luistert naar teksten en je hoeft ook niet te weten waar een liedje over gaat om het te waarderen. Maar liedjes worden vaak verkeerd begrepen omdat mensen niet verder komen dan het refrein of de eerste regel. Soms kan het geen kwaad om eens goed te luisteren voordat je een liedje uitkiest voor een liefdesverklaring, een romantische date of je bruiloft...

Awkward

Love The One You’re With – Stephen Stills (1970)

 

Love the One You’re With klinkt op het eerste gehoor als een advies om je partner vooral liefde te geven, maar als je de tekst verder bekijkt wordt het duidelijk:

And if you can't be with the one you love 
Honey, love the one you're with 
Love the one you're with 

Don't be angry - don't be sad 
Don't sit crying over good times you've had 
There's a girl right next to you 
And she's just waiting for something to do 

(foto: Henry Diltz/CORBIS)

Rubber Soul: Motown, Stax & The Beatles

De Beatles worden beschouwd als de meest invloedrijke band in de popgeschiedenis. Vele artiesten hebben hun nummers uitgevoerd. Maar de Beatles zijn zelf ook begonnen als coverbandje. In hun begintijd speelden ze rock 'n' roll, rhythm & blues en soul. Toen Lennon en McCartney het songschrijven in de vingers kregen, begonnen de artiesten van de soullabels Stax en Motown de Beatles weer te coveren.

Motown

In 1959 richtte Ben Gordy Jr. Motown op, naar de bijnaam van thuisstad Detroit. Hij maakte soulmuziek met een herkenbare popsound, met tamboerijn en een typische nadruk op de backbeat. Hij had een band van topmuzikanten, die alle muziek inspeelden voor de 'Motown hitsound'. De Funk Brothers maakten soms 3 topnummers in een paar uur. Deze huisband kreeg in 2002 pas echt de credits voor hun aandeel in de talloze hits, in de prachtige documentaire Standing in the Shadows of Motown.

Enkele bekende artiesten uit de Motownstal: The Temptations, Marvin Gaye, The Supremes en Stevie Wonder

 

1984: Het beste jaar aller tijden

Ik hield van Duran Duran en Doe Maar en begon met het opnemen van allerlei muziek op tweedehands cassettebandjes in 1984. Op mijn elfde stond ik helemaal open voor de muziek op radio en TV. Als ik weer eens een hit uit 1984 hoor, word ik daar nog steeds heel blij van.

Goed, ik ben dus enorm bevooroordeeld en heb een zwak voor de nummers uit mijn jeugd. Zelfs bij de muziek die ik pas later ontdekte lijkt er een voorkeur te zijn voor de platen uit 1984. Daarom leg ik het muziekjaar 1984 eens onder een vergrootglas om te zien of mijn stelling “Het beste jaar aller tijden” stand houdt.

 

Waarom is 1984 het beste jaar aller tijden?

 

In de jaren tachtig had je een paar grote sterren. Michael Jackson, Prince, Madonna en Bruce Springsteen, ze piekten allemaal in '84. Michael Jackson maakte een minihorrorfilm van zijn laatste single Thriller. We zaten aan de buis gekluisterd als die in zijn geheel werd uitgezonden bij Toppop of Countdown. Madonna brak door met het gewaagde Like a Virgin en ze startte een kledingtrend. Daarna is ze steeds in allerlei nieuwe gedaanten teruggekeerd en groeide uit tot de grootste vrouwelijke popster ooit.

Bruce Springsteen had geen moeite met stadionrock, een fenomeen dat grote vormen aannam in die tijd. De LP Born in the USA maakte van hem een nog grotere ster dan hij al was. Zelfs President Reagan wilde op campagne in New Jersey laten merken dat hij een fan was van Springsteen. Maar dat was ongeloofwaardig; het patriottisme van Ronald Reagan stond ver af van de bijtende sociale commentaren uit het nummer Born in the USA.

Bruce Springsteen ging voor het grote gebaar in '84

Prince bracht zijn eerste film Purple Rain uit en de soundtrack daarvan bevatte een handvol klassiekers, waaronder When Doves Cry, I Would Die 4 U en Let’s Go Crazy. Hij had in 1984 met Purple Rain een nummer 1-film, -album en –song.

Het Canadese geluid bestaat niet

Er zijn van die landen waar meer muziek vandaan komt dan je zou verwachten. Canada is één van de grootste landen ter wereld, maar er wonen maar 34 miljoen mensen. Dat is minder dan een tiende ten opzichte van grote buur de Verenigde Staten. Het land dat zowel Celine Dion als Bryan Adams voortbracht, heeft wel wat goed te maken. Dus zeggen Canadezen de hele dag ‘I'm sorry’. 

Ze zijn succesvol in de hele wereld, maar van veel artiesten weet je vaak niet eens dat ze uit Canada komen. De Canadese popcultuur is sterk verwant aan de Amerikaanse, al zijn er wel verschillen. Neil Young en Joni Mitchell braken door toen ze naar Californië gingen en veel bands zijn beïnvloed door de Amerikaanse zenders.

Canada heeft een haat-liefderelatie met de VS. Canada is nog steeds het favoriete land van de Amerikanen, maar ze weten er bar weinig van. Canadezen zijn op de hoogte van wat er in de VS gebeurt, maar volgen dat met wantrouwen. In de animatieserie South Park hebben ze er lol mee om de rollen eens om te draaien. 

"Blame Canada!" uit een bekende aflevering van South Park

Canada is officieel tweetalig en multicultureel is er geen lelijk woord. Het is een immigratieland, veel Canadezen hebben buitenlandse wortels, zoals Nelly Furtado en Gino Vanelli. En dan zijn er nog de oorspronkelijke bewoners die hun sporen nalaten in de Canadese cultuur. 

We maken een muzikale reis door Canada en beginnen in Toronto. 

Deze platen zijn niet om aan te zien

Vijf tips om een lelijke albumhoes te maken

 

De 'little monsters' schrokken zich rot toen ze de nieuwe Lady Gaga in 2011 zagen. Hun idool had zichzelf getransformeerd tot een motorfiets/opblaaspop-hybride. Het album werd ondanks de monsterlijke hoes een enorm verkoopsucces. Ik heb nog een paar lelijke platen bij elkaar gezocht, waarvan de muziek beter is dan de voorkant doet vermoeden. Ik hoop dat je ze mooi vindt.

Zo is Lady Gaga niet geboren

 

Het gaat om het concept

Het gefrons was ook niet van de lucht toen David Bowie in januari 2013 het artwork voor zijn eerste album in tien jaar onthulde. Voor The Next Day is de hoes van Heroes uit 1977 hergebruikt. Die titel is doorgestreept en een wit vlak met de nieuwe titel bedekt het portret van Bowie. Veel fans zijn niet erg te spreken over deze vorm van recycling.

Afscheid van het B-kantje

Met de opkomst van muziek via internet is hij definitief verdwenen: het B-kantje. De achterkant van het 45-toeren singeltje was de plek waar artiesten hun meest overbodige liedjes wegstopten en waar je soms verborgen pareltjes vond. Maar mp3-tjes hebben nu eenmaal geen kanten en daarmee is de B-kant overbodig geworden.

When Doves Cry / 17 Days van Prince

Aan de andere kant: zo begon het ook met de eerste platen. De zware 78-toeren versies hadden maar één bespeelbare zijde. In de jaren '50 kwam de vinyl single met een A- en een B-kant op de markt. Welk liedje op welke kant terecht kwam, was toeval. Radiostations draaiden beide kanten en ze  werden vooral gebruikt in jukeboxen. 

Ons kent ons in de muziekwereld

Lowlands 2012 werd weergaloos afgesloten door de band Foo Fighters. Eerder speelden een paar vrienden van Dave Grohl nog in dezelfde tent. In de Festivalkrant van NRC Next stond een mooie infographic met daarin diverse acts die via hun bandleden gemakkelijk aan elkaar te koppelen zijn. Maar als je wat beter je best doet, kun je eigenlijk alle bands wel bij elkaar brengen; ze zijn allemaal indirect verbonden.

“Six degrees of separation” (letterlijk "zes niveaus van scheiding") is een populaire theorie die stelt dat elk persoon via een netwerk van vijf tussenpersonen verbonden is met elk ander persoon in de wereld. 
In de Verenigde Staten is eind jaren zestig een experiment uitgevoerd waarbij een pakketje met een naam, maar zonder adres, vanuit het platteland van Nebraska via-via naar een onbekende in Boston verzonden moest worden. Iedereen koos zelf iemand uit waarvan hij of zij dacht dat het de meest geschikte ontvanger zou zijn. Verreweg de meeste pakjes raakten onderweg zoek. Maar de pakketjes die wel bij de ontvanger aankwamen, deden dat meestal in vijf of zes tussenstappen.

Kevin Bacon is het centrum van het universum

 

Kevin Bacon

Filmfanaten spelen het spel Six Degrees of Kevin Bacon. Hierin moet je elke acteur of actrice binnen zes stappen met Kevin Bacon kunnen verbinden. Je begint bijvoorbeeld met Nick Nolte. Die speelde in de film Cape Fear met Robert de Niro, die in Goodfellas zat met Joe Pesci, die weer speelde in JFK met...Kevin Bacon.

Dat moet ook met muziek kunnen, dus dat gaan we proberen. Ik dacht ooit dat J.J. Cale en John Cale dezelfde persoon waren. Hun muziekstijlen liggen echter mijlenver uit elkaar. Ik heb de proef op de som genomen om ze in vijf tussenstappen met elkaar te verbinden. Onderweg komen we nog wat helden uit de jaren '70 tegen.

   

 

Paris 1919, after midnight

 

J.J. Cale schreef veel songs die door anderen zijn gezongen. Zijn nummers After Midnight en Cocaine zijn bekender geworden in de versies van Eric Clapton. Clapton zong het nummer Layla over de toenmalige vrouw van George Harrison, Pattie Boyd, maar noemde haar naam niet in het liedje. De zus van Pattie, met wie Clapton toen een relatie had, kwam erachter over wie het liedje ging. George Harrison had zijn eigen Something ook al met Pattie in gedachten schreven. Later trouwde Eric Clapton met Pattie Boyd en zong hij ook nog Wonderful Tonight voor haar. Ondanks alles bleven Clapton en Harrison goede vrienden. 

Jimi Hendrix was een eendagsvlieg

Eendagsvliegen, of one-hit wonders, je kent ze wel: artiesten die een enorme Top 40-hit hadden en daarna in rook opgingen. Hoe zou het intussen met Skee-Lo, Deee-Lite en Lou Bega zijn? Bij het horen van hun hit nemen ze je meteen mee terug naar die tijd, omdat ze daar in ons hoofd altijd gebleven zijn. Ze treden soms nog jaren op, maar altijd weer met dat ene nummer. Bij sommige eendagsvliegen blijkt het toch anders te zitten.

One-hit wonder Madness

 

Er zijn talloze verzamelalbums gemaakt, gevuld met eendagsvliegen. Kung Fu Fighting, No Rain, Our House...Die laatste kwam ik op een Amerikaanse CD tegen, maar dat verbaasde me. Begin jaren '80 had Madness in Nederland en het Verenigd Koninkrijk jarenlang hit na hit: van One Step Beyond in de Engelse ska-revival tot de afscheidssingle (Waiting For) The Ghost train. Ik denk dat ze met hun Baggy Trousers te Engels waren voor de Amerikanen. Ska kwam daar bovendien pas in de jaren '90 terug, zodat ze in de VS nooit verder zijn gekomen dan Our House op een verzamelalbum.

De enige hit van Hendrix

 

Als je stelt dat artiesten met een enkele Top 40-notering eendagsvliegen zijn, kom je nog meer interessante namen tegen. Janis Joplin scoorde in 1971 haar enige solo-hit in de VS. Ze bereikte met Me and Bobby McGee de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Kort daarvoor was ze tragisch aan haar einde gekomen en dat stuwde de verkopen omhoog.